Τον άντρα τον πολύπραγο τραγούδησε μου, ώ Μούσα, πού περισσά πλανήθηκε, σάν κούρσεψε της Τροίας το ιερό κάστρο, καὶ πολλών ανθρώπων είδε χώρες κι έμαθε γνώμες, και πολλά στα πέλαγα βρήκε πάθια, για μια ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων. Μα πάλε δεν τους γλύτωσε, κι αν το ποθούσε, εκείνους, τι από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλωσύνη, του Ήλιου του Ύπερίονα σαν έφαγαν τα βόδια, κι αυτός τους πήρε τη γλυκειά του γυρισμού τους μέρα.

Wednesday, February 21, 2007

Προβόδισμα

του Ανδρέα Λασκαράτου

Σύρτε, στίχοι μου, σύρτε τυπωθείτε
Δεν είναι πουλιό στον κόσμο αφορεστάδες
βουβοί , σβησμένοι, πάν' οι υποκριτάδες
και σεις μπορείτε τώρα να φανείτε.
Λεύθεροι στίχοι , ελεύθερα μιλείτε.
Στηλιτέψετε ολούθε τσι ασχημάδες
Παρόμοια σε λαϊκούς ή σε παπάδες.
Εμπαίξετ' τες όπου τες ιδείτε.
Στην Αίγυφτό σας ως και σεις κρυμμένοι,
Άγγελος και σ' εσάς φέρνει την είδηση.
«Ελάτε», σας φωνάζει «είν’ πεθαμένοι
Οι ζητούντες να πνίξουν τη συνείδηση»
Σύρτε, στίχοι μου, εβγήτε παρρησία
και φωνάξετε : Ζήτω ελευθερία.
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)
Απ' όπου άν τα 'χης, πες μας τα, ω θεά, του Δία κόρη. όλοι που τότες τον πολύ το χαλασμό ξεφύγαν γυρίσανε, από πόλεμο και θάλασσα σωσμένοι, και μόνο εκειόνε, σπιτικό και ταίρι στερημένο, η Καλυψώ η τρισέμορφη θεά τόνε κρατούσε, γιατί άντρα της τον ήθελε στις βαθουλές σπηλιές της. Μα ο γύρος σαν τελέστηκε των χρόνων, κι ήρθε η ώρα, που τυ 'χανε οι θεοί γραφτό στό Θιάκι να ξανάρθη στο σπιτικό του, μήτ' εκεί δεν του 'λειψαν οι αγώνες, και σε δικούς κοντα.