H προς την Πατρίδα Aγάπη μου

του Βαλαωρίτη Aριστοτέλη

Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π' αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει
ούτ' αστραπή, που σβύνεται χωρίς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,
νοιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.

Προβόδισμα

του Ανδρέα Λασκαράτου

Σύρτε, στίχοι μου, σύρτε τυπωθείτε
Δεν είναι πουλιό στον κόσμο αφορεστάδες
βουβοί , σβησμένοι, πάν' οι υποκριτάδες
και σεις μπορείτε τώρα να φανείτε.
Λεύθεροι στίχοι , ελεύθερα μιλείτε.
Στηλιτέψετε ολούθε τσι ασχημάδες
Παρόμοια σε λαϊκούς ή σε παπάδες.
Εμπαίξετ' τες όπου τες ιδείτε.
Στην Αίγυφτό σας ως και σεις κρυμμένοι,
Άγγελος και σ' εσάς φέρνει την είδηση.
«Ελάτε», σας φωνάζει «είν’ πεθαμένοι
Οι ζητούντες να πνίξουν τη συνείδηση»
Σύρτε, στίχοι μου, εβγήτε παρρησία
και φωνάξετε : Ζήτω ελευθερία.

Πατρίδες! αέρας , γη..

του Κωστή Παλαμά

Πατρίδες! Αέρας , Γη , νερό , φωτιά! Στοιχεία
αχάλαστα, και αρχή και τέλος των πλασμάτων,
σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,
θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!

Αέρας μέσα μου ο λαός των ονειράτων
στον αέρα θα πάει θα πάει στην αιωνία
φωτιά , φωτιά κι ο λογισμός μου , τη μανία
των παθών μου θα πάρ’ η λύσσα των κυμάτων

Το χωματόπλαστο κορμί χώμα και κείνο
αέρας , γη , νερό , φωτιά θα ξαναγίνω,
κι από’ των ονείρων τον αέρα κι από’ την πύρα

του λογισμού , κι από τη σάρκα τη λιωμένη ,
κι απ’ των παθών τη θάλασσα πάντα θα βγαίνει
ήχου πνοή , παράπονο σαν από λύρα