Τον άντρα τον πολύπραγο τραγούδησε μου, ώ Μούσα, πού περισσά πλανήθηκε, σάν κούρσεψε της Τροίας το ιερό κάστρο, καὶ πολλών ανθρώπων είδε χώρες κι έμαθε γνώμες, και πολλά στα πέλαγα βρήκε πάθια, για μια ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων. Μα πάλε δεν τους γλύτωσε, κι αν το ποθούσε, εκείνους, τι από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλωσύνη, του Ήλιου του Ύπερίονα σαν έφαγαν τα βόδια, κι αυτός τους πήρε τη γλυκειά του γυρισμού τους μέρα.

Wednesday, August 29, 2007

ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ

του Περικλή Γιαννόπουλου

Ο Αλέξανδρος αρχίζει την πραγματική ελληνική ιστορία.
Ντροπή σας να συζητάτε με τον Σκυλόφραγκο
αν η μακεδονική γη είναι δική σας γη.
Και να τον πείσεις, δεν τον πείθεις τον ληστή.
Ή μόνος του ή με σμπίρους βαλτούς
θα προσπαθήσει να σας πάρει κάθε γη.
Οι πολιτισμοί που σας έμαθαν
οι δασκαλοτσούτσηδες να προσκυνάτε μπρούμητα,
σας καμπανίζουν κατάμουτρα με άγρια χαστούκια:
η μόνη δικαιοσύνη είναι το σπαθί!

Και είναι ανήθικον και άσκοπον
και το να σας δώσουν και το να δεχθείτε τι.
Και να σας δώσουν, αν είσθε σάπιοι,
ο πρώτος δυνατός θα σας το πάρει.
Το ηθικόν είναι, αν είσθε σάπιοι,
να σας ξεπατώσουν και να καθαρίσουν τη γη!

Πάψετε σαπιοδιδάσκαλοι και σαπιορήτορες,
αναφορατζήδες, με τα σάλια ξεφτυλίζετε τη φυλή.
Πάψετε παλιόγριες τις κλάψες, τα σάλια,
τα μελάνια, και πιάστε το σπαθί.
Τα πάντα στη ζωή, η φύσις το λέει,
κατακτιώνται με το σπαθί.
Και έτσι είναι και μόνο έτσι πρέπει να είναι!

*
Το παραπάνω κείμενο , δεν είναι ποίημα . Γράφτηκε από τον Γιαννόπουλο μέσα στο βιβλίο του «Έκκλησις προς το πανελλήνιον κοινον».
Απ' όπου άν τα 'χης, πες μας τα, ω θεά, του Δία κόρη. όλοι που τότες τον πολύ το χαλασμό ξεφύγαν γυρίσανε, από πόλεμο και θάλασσα σωσμένοι, και μόνο εκειόνε, σπιτικό και ταίρι στερημένο, η Καλυψώ η τρισέμορφη θεά τόνε κρατούσε, γιατί άντρα της τον ήθελε στις βαθουλές σπηλιές της. Μα ο γύρος σαν τελέστηκε των χρόνων, κι ήρθε η ώρα, που τυ 'χανε οι θεοί γραφτό στό Θιάκι να ξανάρθη στο σπιτικό του, μήτ' εκεί δεν του 'λειψαν οι αγώνες, και σε δικούς κοντα.